[گویی با پیامبر صلی الله علیه و آله بر سر مزارش درد دل می کرد]

ای رسول خدا، از من و دخترت بر تو سلام باد که در جوار تو آمد، و به سرعت به تو ملحق شد.

ای رسول حق، از دوری دختر برگزیده ات شکیبایی ام کم شد، و طاقتم از دست رفت، جز آن که مرا در فراق عظیم تو، و سنگینی مصیبتت جای تسلیت (در مصیبت فاطمه) است. زیرا من بودم که با دست خود تو را در آغوش خاک جای دادم، و سرت بر سینه من بود که روح پاکت از قفس تن پرید. ما از خداییم و به خدا بازمی گردیم.

راستی که امانت بازگردانده شد...، اما غصه من ابدی است، و شبم قرین بیداری، تا زمانی که خداوند برای من جایگاهی را که تو در آن اقامت داری اختیار کند.

به زودی دخترت از همدستی امّت برای ستم بر او، به تو خبر خواهد داد، در پرسیدن از او اصرار کن، و خبر اوضاع را از او بخواه؛ در حالی که بین ما و تو فاصله زیادی نشده و زمانه از یادت خالی نگشته این همه ستم به ما شد.

به هر دو نفر شما سلام باد.

(خطبه 193 نهج البلاغه)

نخستین ستاره ای بودی که در عرش به خورشید نبوت رسیدی؛ ستاره ای نیلی به رنگ جراحت آسمان و زخم زمان. ای اُمِّ اَبیها! ای مهربان ترین مادر، حبیبه حق و شفیعه حشر! پدر و مادرم فدای پینه دست هایت باد. تو محور آسیای ایثاری و اولین علّت خلقت. ای مادر رسالت و همتای ولایت! به روزهایی می اندیشیم که پس از واقعه عظیم غدیر، همراه با حسنین علیهم السلام به خانه های اهل مدینه می رفتی و با بیان وحیانی خویش حجّت الهی را بر غافلان، تمام می کردی و بدین سان از آغاز، حمایت از ولایت، سرلوحه خصایل آسمانی ات بود.

غبار غم از سیمای زیبای علی علیه السلام می زدودی و بر زخم های فزون از ستاره پیکرش که نشان از رزم با باطل داشت، مرهم می نهادی. فتوحات مولا، رهین مهربانی توست. هنوز خطابه های رسایت سراج راه مجاهدان است و بر آفاق تاریخ می تابد. پاره تن رسول یار بودی و یگانه یاور یکتا امیر عاشقان. تلألؤ ذوالفقار علی علیه السلام، وامدار عزم و عزت تو بود. آنگاه که بر بی بصیرتان و دنیا پرستان غضب می کردی، غضبناکی آفریدگار قادر، آشکار می شد. رضای تو رضای حق بود و با خرسندی ات، تمامی اهل عرش و ساکنان قدس، قرین شعف می شدند.

وصله های چادر و بوریای خانه ات، تمنیات و تمایلات خاکیان را به هیچ می انگاشت. صالحان و صدیقین و مقرّبان ملکوت، آرزومند خدمتگزاری خاندان خدایی ات بودند و بانوان برگزیده حق، رفت و روب آستانه خانه اهل بیت علیهم السلام را تمنّا می کردند و با این وصف، دستان مبارکت که بوسه گاه اشرف رسولان بود، از فزونی تلاش مهرآگینت پینه بسته بود.

همه قصرهای جنّت و تمام گهرها و آذین های باغ بهشت، ذّره ای از غبار خشت خانه ات هستند و هستی، جلوه یک سجود سالکانه تو. اگر نبودی، افلاک و آفریدگان به وادی حیات نمی رسیدند.

ما «اسیر» عنایت تو هستیم و «مِسکین» و محتاج شفاعتت. اینک «یَتیم» هجران توییم و سیه پوش نیلوفر ساقه شکسته شهود؛ «وَ یُطعِمون الطعام علی حبّه مسکینا ً و یتیما ً و اسیرا». ما را نیز به طعام معرفت و محبت، میهمان کن و از زلال زمزم خیر کثیر، بنوشان ای عطیه عرش!

سلام بر غمگینانه ترین روایت ولایت! امروز جان علی علیه السلام از تن مفارقت کرد، گرد یتیمی بر رخسار مهسای زینب سلام الله علیها نشست، موسم تنهایی حسن علیه السلام فرا رسید، حسین علیه السلام از همین لحظه، کربلایی شد و طلیعه عاشورا بر صحیفه راز، تأیید. ای مهدی موعود عج الله تعالی فرجه شریف، ای آخرین حجت یار! تو شاهدی که مادر سادات را شبانه به جانب مزاری ناپیدا مشایعت کردند و پیکر زخمی شقایق باغ ولایت را به آغوش خاک سپردند و علی علیه السلام بی یاور شد. ای قائم آل یاسین، ای شمس بنی هاشم، ای برپا کننده قسط، ای احیاگر عدل علی! ذوالفقار قیام از نیام برآور و روا مدار که چنین، امواج غم بر دریای دل شیعه بیفزایند.

اینک در نخستینِ بهار، اندوهی سترگ بر شکوفه های قلب شیعه سایه گستر شد. ستاره امید نبی بر خاک فتاد و موج دریای دل علی به ساحل فرقت رسید و برترین آشنای عرشیان بر فراز دست سپیداران در سیاهی شب به ضیافت سرخ لقا نایل شد.

مادر، چه غریبانه از دیار عاطفه ها هجرت کرد و در مشایعتش مرغ دل تا فراسوی آسمان کوچید. معتصمین شیطان، تلخی شوکران فراق را در کام یاران سپیده ریختند. واحسرتا! مهتاب نیلی شفاعت به محاق نشست و طوبای رعنای ولایت و آذین صحیفه شهادت، پای به معراج نهاد و سایه همای عنایتش را از ماسوا برچید.

امروز از سیمای یاس ها و نسترن های بهاری