• آن چهارده نفر

قیمت: 25,000 ریال

گروه: کتاب / انتشارات نیستان

کد کالا: 060221

مؤلف: محمد تقي اختياري

تاریخ چاپ: ۱۳۸۷

نوبت چاپ: اول

تعداد صفحات: ۷۲

بازدید: 8946

قطع کتاب: رقعی

بعضی وقت‏ها آنقدر احساس روشن‏فکریِ مفرط یقه مان را می‏چسبد که خیال بَرِمان می‏دارد! برای این که دیگران، ما را آدم اهل مطالعه و چیزفهمی بدانند، باید فلسفه اومانیسم تورق کنیم. یا لااقل "جنگ و صلحِ" تولستوی را دستمان بگیریم؛ آن هم طوری که جلدش را ملت خوب ببینند و حسرت حالمان را بخورند. آن وقت گاهی وقتها پیش می‏آید که دلمان برای یک خط دست‏نوشته بی تکلف و فاقدِ "ایسمها" و "لوژیها"ی رنگارنگ، لک میزند و مثل آدم‏های گیج و پریشان، که چیزی گم کرده اند، مجبوریم بگردیم دنبال نوشته ای که زخم‏های ناشی از مدرن‏زدگی‏مان را کمی التیام ببخشد و یواشکی کتاب جیبی چند برگه ای را لای کتابِ "انسان تکساحتی" بچپانی تا خستگی ات در برود.

«آن چهارده نفر» از آن جیبی‏های خستگی درکُن است. اگرچه 72صفحه -آن هم با تصویرهایش- بیشتر ندارد؛ اما یک دنیا حرفهای ظاهرا تکراری ولی نامکرر دارد که گوشهایت نیازمندش هستند و ذهنت تشنه آن است. آن هم در این عصر حرّافی و پُرچانِگیِ معاصر، که چیزی نمانده کلمات اعلام ورشکستگی کنند!
«آن چهارده نفر» را محمدتقی اختیاری به قلم آورده و کمال طباطبایی هم تصویرگری آن را انجام داده است. آن هم تصاویری که خوب بر متنها نشسته و چشم نوازی اش حلاوت نوشته ها را دو چندان میکند؛ با طرحهای ساده و گویا همانند نوشته ها. «اختیاری» معلم و مشاور مدارس تهران بوده است. از آن معلمهای درست و حسابی که خوشذوقی اش او را بر آن داشته تا دستی در آتش قلم گیرد؛ با آثاری در قالبِ داستان، نمایشنامه، قطعه ادبی و... و آثاری چون «غریب سوم»، «استقبال»، «غربتِ قرون»، «اولین شب بهار»، «تماشای آفتاب» و... که از میان همینها، بعضیهاشان برنده جوایزی شده اند(که البته کمتر این جایزه ها حق مطلب را ادا کرده اند و ملاک خوبی و بدی آن اثر نیستند.)
«آن چهارده نفر» مجموعه 11روایت از کسانی است که -به بیان شیوای نویسنده در مقدمه- تکرار ناپذیران تاریخند. آنانی که دوستان و دشمنان حرمتشان را شکسته اند و این 14 آیتِ بی بدیل، به سنت زمانه بی قرائت مانده اند.

به هر روی «آن چهارده نفر» کتابی است برای خواندن و اندیشیدن در اندکِ زمان...
«آن روزها جمعه ها نام تو را داشتند، نام زیبای تو را، و هنوز تیرکهای فلزی بر روی بامها سبز نشده بود و کسی انتظار آمدنت را «رسوبات کهن»نمیدانست. وقتی به شبهای جمعه می‏رسیدیم، پدر زود به خانه می‏آمد. اولِ غروب، کنار حوض زانو می‏زد و دست می‏برد در آب زلال. بعد روی تخت چوبی، کنار درخت سیب، سجاده اش را پهن می‏کرد و زیر آسمان خدا قامت میبست .
بعد از نماز، شروع می‏کرد با تو حرف زدن. من می‏شنیدم و گونه های خیسش را می‏دیدم.
وقتی نان و پنیر شامش را میخورد، رو می‏کرد به ما و می‏گفت: امشب را زود بخوابید، فردا جمعه است. شاید همان روز باشد. درست مثل شبهایی که می‏خواست سفر کند، آخرین سفارشها را به مادر می‏کرد و حساب نانوا و بقال را یادش می انداخت. 
حالا جمعه های ما نام تو را ندارند که هیچ، روز با نام تو مبارک نیست. حالا جمعه ها عصر، در گرداب پنج کانال غرق می‏شویم تا آن غُصه ملموس عصرهای جمعه را به خود راه ندهیم. حالا کسی تو را حس نمی‏کند، کسی تو  را نمی‏بیند. کسی با تو حرف نمی‏زند. کاش می‏شد با تو هم سخن شد، مانند پدر. راستی کتاب دعای پدر چه شد؟
کاش می‏شد دوباره شبهای جمعه، شبهای بازگشت و نیایش شود. کاش فاصله ما با تو اندک می‏شد، و مثل آن روزها، تنها به اندازه چهل روز آب و جارو کردن جلوی خانه با تو فاصله داشتیم. کاش می‏فهمیدیم که انتظار تو، انتظار همه خوبیهاست.

کاش دست کم میدانستیم:" نام آن پرنده غمگین کز قلبها گریخته، ایمان است"».