• بشارت امام صادق علیه السلام به شیعیان

موضوع: فضائل شیعیان

کلمات کليدي: بشارت، بشارت، مومنین

سليمان ديلمى گفت:

نزد امام صادق عليه السّلام بودم كه ابو بصير، در حالى كه نفسهاى عميقى مى‏كشيد، بر آن حضرت وارد شد. هنگامى كه نشست، امام صادق عليه السّلام رو به او كرد و فرمود: اى ابا محمّد، چرا اين گونه نفس عميق مى‏كشى؟

ابو بصير گفت: فدايت شوم اى فرزند رسول خدا، پير و ناتوان شده‏ام و زمان مرگم نزديك شده، با اين وجود نمی دانم در آخرت چه حالى خواهم داشت! امام عليه السّلام فرمود: اى ابا محمّد، تو هم، چنين مى‏گويى؟ ابو بصير گفت: قربانت گردم، چرا نگويم؟ امامعليه السّلام فرمود:

اى ابا محمّد، مگر نمی دانی كه خداوند تعالى، جوانان «شما» (شيعيان) را گرامى داشته از اينكه كيفرشان نمايد و از پيران «شما» شرم مى‏كند كه از آنها حساب بكشد. ابو بصير گفت: فدايت شوم، آيا اين مقام، ويژه ما (شيعيان) است يا براى عموم اهل توحيد و يكتاپرستان است؟

حضرت عليه السّلام فرمود: به خدا سوگند فقط مخصوص شما [شيعيان‏] است و ساير مردم را شامل نمى‏شود. در حديث آمده است كه خداوند مى‏فرمايد: «سفيدى محاسن مؤمنين از نور من است و من شرم دارم‏ از اينكه نورم را با آتشم بسوزانم». همچنين نقل شده است: «سفيدى محاسن، زيور عقل و نشانه وقار و سنگينى است».

ابو بصير گفت: فدايت شوم، [مخالفين شما] به ما لقبى داده‏اند كه پشت ما را شكسته و دلهايمان را ميرانده است، و زمامداران و واليان، به خاطر همين لقب- و بنا بر حديثى كه فقهايشان روايت مى‏كنند- خون ما را حلال مى‏شمرند.

امام عليه السّلام فرمود: مقصودت لقب «رافضى» است؟

ابو بصير گفت: آرى. امام عليه السّلام فرمود: نه، به خدا سوگند، اينان شما را به اين نام نخوانده‏اند، بلكه خداوند شما را بدان ناميده است. اى ابا محمّد، مگر نمى‏دانى كه هفتاد نفر از بنى اسرائيل، وقتى گمراهى فرعون و قومش، و هدايت موسى را تشخيص دادند، فرعون را رها كردند و به موسى پيوستند، به همين سبب، در ميان لشكر موسى عليه السّلام به «رافضى» خوانده مى‏شدند. اينها در بين لشكر موسىعليه السّلام بيش از ديگران عبادت مى‏كردند و نسبت به موسى و هارون و فرزندانشانعليهم السّلام محبت بيشترى داشتند و خداوند به موسى عليه السّلام وحى فرمود: اين نام را در تورات براى آنها ثبت كن، زيرا من آنان را به اين اسم ناميده‏ام و اين نام را بدانها بخشيده‏ام.

موسى عليه السّلام نيز اين نام را براى آنها ثبت فرمود و پس از آن، خداوند، اين نام را براى شما ذخيره كرد و به شما عطا فرمود.

اى ابا محمّد، اينان خوبى را رها كردند و شما به كمك خوبى، بدى را رها كرديد. مردم به دسته‏ها و گروه‏هاى مختلفى تقسيم شدند و شما در گروه خاندان پيامبرتانمحمدصلّى اللَّه عليه و آله و سلّم در آمديد و به راهى رفتيد كه خداوند به آن امر فرموده است. شما همان راهى را كه خدا برايتان برگزيده بود، انتخاب كرديد و كسى را كه خدا اراده كرده بود، اختيار نموديد. پس مژده باد بر شما و باز هم مژده باد بر شما. به خدا سوگند، شماييد كه مورد رحمت حقّ قرار گرفته‏ايد، كردار نيك نيكوكارانتان پذيرفته مى‏شود و از كردار زشت بدكارانتان چشم‏پوشى مى‏شود. هر كس روز قيامت بدون آن عقيده‏اى كه شما داريد به پيشگاه پروردگار درآيد، خداوند نه كردار نيكش را مى‏پذيرد و نه از كردار بدش درمى‏گذرد. اى ابا محمّد، آيا تو را خوشحال كردم؟ ابو بصير گفت: عرض كردم: فدايت شوم بيشتر بگوييد. امام عليه السّلام فرمود: اى ابا محمّد، خداوند فرشتگانى دارد كه گناهان را از دوش شيعيان ما مى‏ريزند، همان گونه كه باد خزان، برگهاى درختان را در فصل پاييز مى‏ريزد و اين است معنى كلام خداوند عزّ و جلّ: «و فرشتگان پروردگارشان را سپاس و ستايش مى‏كنند و براى مؤمنان طلب آمرزش مى‏كنند» به خدا سوگند آمرزش خواهى آنان، تنها براى شما است، نه براى ساير مردم. اى ابا محمّد، آيا خوشحالت كردم؟

ابو بصير گفت: عرض كردم: فدايت شوم، بيشتر بگوييد، امام عليه السّلام فرمود: اى ابا محمّد، به خدا سوگند، خداوند عزّ و جلّ در اين آيه [آيه‏اى كه بعدا تلاوت مى‏فرمايد]، هيچ يك از اوصياى پيامبران و پيروانشان را جدا نكرده، جز امير مؤمنان على عليه السّلام و شيعيانش را، آنجا كه در قرآن كريم، كه سخنش حقّ است، مى‏فرمايد: « [روز قيامت‏] روزى [است‏] كه هيچ دوستى براى دوست خود كارى انجام نمى‏دهد و آنها يارى نمى‏شوند، مگر كسانى كه با قلبى پاك و سالم [از پليديها] به نزد خداوند بيايند» و مقصود خداى بزرگ از اين آيه، على عليه السّلام و شيعيان او هستند.

اى ابا محمّد، آيا تو را خوشحال كردم؟ ابو بصير گفت: عرض كردم:

فدايت شوم، مطالب بيشترى بفرماييد. حضرت فرمود: اى ابا محمّد، همانا خداى تعالى شما را در قرآن ياد كرده است، آنجا كه مى‏فرمايد:

«اى بندگان من كه در مورد نفس خويش زياده روى كرده‏ايد، از رحمت الهى نااميد نشويد، زيرا خداوند همه گناهان شما را مى‏آمرزد، به راستى او آمرزنده و مهربان است» (زمر- 53)

 به خدا سوگند در اين آيه جز شما، قصد كس ديگرى را نداشته است. اى ابا محمّد، آيا تو را خوشحال كردم؟ ابو بصير گفت: عرض كردم: فداى شما گردم، مطالب بيشترى بفرماييد. حضرت فرمود: اى ابا محمّد، همانا خداوند شما را در قرآن ياد كرده و فرموده:

« [اى شيطان‏]» به راستى تو بر بندگان [خاص‏] من تسلطى ندارى» (حجر- 42)

به خدا سوگند، در اين آيه جز امامان عليهم السّلام و شيعيانشان را قصد نداشته است. اى ابا محمّد، آيا خوشحالت كردم؟

ابو بصير گفت: عرض كردم: فداى شما گردم، مطالب بيشترى بفرماييد.

حضرت فرمود:

اى ابا محمّد، همانا خداوند شما را در قرآن ياد كرده و فرموده: «آنان همدم كسانى هستند كه خدا نعمتشان داده، از پيامبران، راستگويان، شهيدان و نيكوكاران و چه نيكو رفيقانى هستند» (نساء- 69) در اين آيه، مقصود از پيامبران، رسول خدا خدا صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم است و راستگويان و شهيدان ما هستيم و صالحين شماييد. پس به شايستگى و صلاح معروف شويد، همان گونه كه خداوند شما را چنين ناميده است. اى ابا محمّد، آيا تو را خوشحال كردم؟ ابو بصير گفت: فدايت شوم، بيشتر بفرماييد.

حضرت فرمود: اى ابا محمّد، همانا خدا شما را ياد كرده در آنجا كه از زبان دشمن شما در دوزخ چنين حكايت مى‏كند:

«و گويند چرا ما [در اينجا] مردانى را كه از اشرار مى‏شمرديم و تمسخرشان مى‏كرديم نمى‏بينيم يا شايد ديدگان ما [از ديدنشان‏] خيره گشته است» (ص- 62)

 به خدا سوگند، مقصود و منظور از اين آيه، كسى جز شما نيست، زيرا شما در نزد مردم اين جهان، اشرار محسوب شده‏ايد. به خدا سوگند، هنگامى كه در بهشت در ناز و نعمت خواهيد بود، آنان در دوزخ شما را مى‏جويند، اى ابا محمّد، آيا خوشحالت كردم؟ ابو بصير گفت: عرض كردم فدايت شوم، بيشتر بفرماييد.

امام عليه السّلام فرمود: اى ابا محمد، [همين اندازه بدان كه‏] هيچ آیه ای نيست كه به بهشت رهبرى كند و بهشتيان را به نيكى ياد كند، جز اينكه در باره ما و شيعيان ما نازل شده و هيچ آيه‏اى نيست كه اهل آن را به بدى ياد كند و به سوى دوزخ براند مگر اينكه در باره دشمن ما و مخالف ما نازل شده است. اى ابا محمد، آيا تو را خوشحال كردم؟ ابو بصير گفت: عرض كردم: فدايت شوم، بيشتر بفرماييد. حضرت فرمود: كسى بر آيين ابراهيم، جز ما و شيعيان ما نيست و ساير مردم از آن بركنارند. اى ابا محمّد، آيا خوشحالت كردم؟ [و در روايت ديگرى نقل شده كه ابو بصير گفت: مرا بس است.] .^[1]

________________________________________________________

پی نوشت:

[1].فضائل الشيعة-ترجمه توحيدى، ص: 61

نوشته شده توسط گروه صفات و فضائل در روز پنجشنبه 1390/3/19 ساعت 8:25

من این مطلب را پسندیدم