• امشب غروب...

موضوع: حضرت زهرا سلام الله علیها

کلمات کليدي: ترازوی اعمال، حضرت زهرا، شهادت حضرت زهرا

خواستم تغزّلی و کنم وصف کوی دوست

هرچند غزل به پای قصیده رسیده است

امشب غروب باز گلویم فشرده است

دلتنگم و غمینم و روحم فِسُرده است/

باز این دلم به یاد کسی بال می‌زند

سیلاب اشک راه نگه را گرفته است/

دستی به چشم می‌برم و پاک می‌کنم

خون دلی که روی مژم آرمیده است/

باز این دل رمیده کجا می‌برد مرا

شاید هوای کوی غریبان بکرده است/

خواب آمد و خنده کنان روح من گرفت

چشمم ببست و چشم دلم را گشوده است/

...

رفتم به کوچه ای که در آن خار بود و خشت

آن دوره ای که یاس پیمبر (س) خمیده بود/

عطری عجیب صحن دلم را فراگرفت

آن جا چه قدر بوی پیمبر (ص) گرفته بود/

انگار هفته هاست از آن هفته رفته است

آن هفته که سیاه به پیشش پریده بود/

ذهنم شلوغ شد نکند امشب آن شب است

آن شب که بوی دود، فلک را گرفته بود/

لرزان و مضطرب دل شب را شکافتم

دل پیش از این به خانه ی زهرا (س) رسیده بود/

ناگه چِشَم فتاد به در، دود، فاطمه (س)

دست طناب، چرا ید مولا (ع) گرفته بود/

حیرت تمام عرش خدا را گرفته است

از آن کسی که پرده ی حرمت دریده بود/

«سرهای قدسیان همه بر زانوی غم است»

از لحظه ای که دست به پهلو گرفته بود/

زینب (س) دوان دوان سوی مادر (س) گرفت راه

زهرا (س) دوان دوان سوی حیدر (ع) دویده بود/

گفتم طناب دست علی (ع) را گرفته بود

نه، عهد مصطفی (ص) ید حیدر (ع) ببسته بود/

بندی به دست بند دگر دور گردنش

خورشید (ع)، روی خاک زمین خط کشیده بود/

زهرا (س) به دست؛ پهلوِ خود را گرفته است

دست دگر به بند علی (ع) برگرفته بود/

بغضی گرفت راه گلو را زحادثه

آن نانجیب، بازوی مادر (س) خلیده بود/

دیدم عدو غلاف به بالای سر ببرد

هفت بند آسمان زجسارت گسسته بود/

آن‌که نبود سیف و نبودش غلاف آن

با تازیانه اجر پیمبر (ص) بداده بود/

هرکس به شیوه ای حقّ خود را ادا نمود

انگار وقت، وقت هجوم مغیره بود/

شرمنده‌ام ز قافیه ی بیت قبل خویش

ای کاش جای آن، قلم عبّاس (ع) گفته بود/

این واژه ی رشید، قیامت علم بکرد

گویا دلم هوای محرّم گرفته بود/

آن روز داغ، در ته گودال قتلگاه

باران تیر و نیزه و ناوک گرفته بود/

آری شرر به خیمه ی جانسوز کربلا

از آتش فتاده به زهرا (س) رسیده بود/

آن کس که مایه‌ی شرف عرش اعظم است

از دست روزگار دو سیلی گرفته بود/

آن‌که فلک ز قامت او راستی گرفت

اکنون نگر که قامتش از غم خمیده بود/

بر روی خاک، غرقه به خون بود مادرم

آن‌کس که عرش را به تحیّر کشانده بود/

طفلی تمام غربت مادر بدیده بود

زینب (س) برای کرب و بلا آبدیده بود/

شش ماهه بین حادثه دل‌گیر گشت و رفت

محسن (ع) ، علیّ اصغرِ (ع) باباش گشته بود/

این‌جا میان دود و در و میخ پرکشید

جای دگر اُذُن به اُذُن را دریده بود/

شش ماه نه، شش سده قادر به وصف نیست

سرباز این چنین سر خود بداده بود/

مادر (س) به هوش آمد و باحال اضطراب

دنبال شوی خود ره مسجد گرفته بود/

راهی نبود تا درِ مسجد ولی مدام

زهرا (س) به روی خاکِ زمین بَرنِشسته بود/

زهرا (س) به روی خشم، به مسجد قدم گذاشت

وقتی که تیغ بر رگ مولا (ع) رسیده بود/

فریاد مصطفی (ص) ز گلویش برون شد و

دنیا ز خشم کوثر طه (س) یه لرزه بود/

تا صولتی شبیه پدر (ص) ساخت فاطمه (س)

دست علی (ع) ز دست پلیدی رهانده بود/

شاید ز شوق دیدن بابا به زودِ زود

آذین ببست و صورت خود رنگ کرده بود/

رنگی به رخ نداشت ولی آن کشیده ها

نیلی به رنگ صورت مادر (س) کشیده بود/

با تازیانه بهر عزا یا لقا دوست

بندی سیاه بر مچ و بازو ببسته بود/

تا روز آخری که دلش پر کشید و رفت

صورت ز چشم و روی علی (ع) هم گرفته بود/

وای آن زمان که رنگ ز چهرِ علی (ع) پرید

وای آن زمان که محرم او چاه گشته بود/

حالا طلوع صبح، دلم داغ‌دیده است

دل‌تنگم و غمینم و روحم فِسُرده است/

همراه با پدر ز غمت آه می‌کشم

این دل ز بوی دود و غم چاه خسته است/

هرکس دلش برای شما نوحه ای نخواند

«چون روز روشن است که در جهل گم شده است»/

مادر، جسارت من بی واژه را ببخش

چون لفظ "مادرم" به ورق جا گرفته است/

تو، مادر پدر و پدر (ص) روح شیعه است

پس مادریت دست مرا هم گرفته است/

«مادر حضور نام تو در شعرهای من

لطف خداست شامل حال غزل شده است»

سروش صدوقی

نوشته شده توسط محمدعلی جعفری در روز پنجشنبه 1394/11/8 ساعت 26:15

من این مطلب را پسندیدم