چو زدم ز جام حسنت می بی غش ولا را
|
|
به رخت ز جلوه دیدم همه نور کبریا را
|
|
که تویی چراغ وحدت ره کوی آشنا را
|
|
«علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را
|
که به ماسوا فکندی همه سلیه ی هما را»
|
|
|
تو حکومت جهان را ز ولایت علی بین
|
|
ز رحیق پاک عشقش دل دهر ممتلی بین
|
|
همه پرتو خدایش ز جمال، منجلی بین
|
|
«دل اگر خداشناسی همه در رخ علی بین
|
به علی شناختم من به خدا قسم خدا را»
|
|
|
چو ز رخ حجاب گیرد به فلک ضیا نماند
|
|
به محبت و وفایش سخن از جفا نماند
|
|
ز دوای غم زدایش دل مبتلا نماند
|
|
«به خدا که در دو عالم اثر از وفا نماند
|
چو علی گرفته باشد سر چشمه ی بقا را»
|
|
|
چه میان آب وآتش چه میان سبزه و شَخ
|
|
چو به دست تو نباشد به جهانیان سر نخ،
|
|
همه جاست جای وحشت همه جاست جای آوَخ
|
|
«مگر ای سحاب رحمت توبباری ار نه دوزخ
|
به شرار قهر سوزد همه جان ماسوا را»
|
|
|
سر خاک آستانش به زمانه رخت بِفکن
|
|
ز رواق پر فروغش غمدل ز بیخ، بر کَن
|
|
به خریم پاک صحنش ز گزند باش ایمن
|
|
«برو ای گدای مسکین در خانه ی علی زن
|
که نگین پادشاهی دهد از کرم گدا را»
|
|
|
چو ز تیغ گشت منشق سر شاه عادل من
|
|
ز سپاس گفت: «یا رب! بپذیر حاصل من
|
|
که رسیده ام به جانان سر و جان چه قابل من؟»
|
|
«به جز از علی که گوید به پسر که قاتل من،
|
چو اسیر توست اکنون به اسیر کن مدارا»
|
|
|
به جز از علی که گیرد سر راه بر نوائب؟
|
|
به جز از علی که باشد بری از همه شوائب؟
|
|
به جز از علی که گردد مِجَنٌ علی المصائب؟
|
|
«به جز از علی که آرد پسری ابوالعجائب؟
|
که علم کند به عالم شهدای کربلا را»
|
|
|
دل گرم پارسایان، دم گرم دل نوازان
|
|
همه شب زشمع روشن چو شرار دل، گدازان
|
|
زده بر جبین طاعت گل داغ، سر فرازان
|
|
«چو به دوست عهد بندد ز میان پاکبازان
|
چو علی که می تواند که به سر برد وفا را»
|
|
|
ز شعاع طلعت او مه چرخ، چهره بنهفت
|
|
نشود تمام، وصفش چه قریحه ها که دُر سُفت!
|
|
نبود یکی نظیرش که فلک نزاده اش جفت
|
|
«نه خدا وتنمش خواند نه بشر توانمش گفت
|
متحیرم چه نامم شه مُلک لافتی را»
|
|
|
به عبادت شبانم به نیاز و راز خلوت
|
|
به ترنم روانم به دعای کُنج محنت
|
|
به فغان بی امانم به بهای اشک حسرت
|
|
«به دو چشم خون فشانم هله! ای نسیم رحمت
|
که ز کوی او غباری به من آر توتیا را»
|
|
|
چو گرفت گنج معنی ز قصار کیمیایت
|
|
ز توانگران فزون شد به توانگری گدایت
|
|
که به مرده روح بخشد کلمات جان فزایت
|
|
«به امید آنکه شاید برسد به خاک پایت
|
چه پیام ها سپردم همه سوز دل صبا را!»
|
|
|
به شکنجه ی اسیران به دعای پای بندان
|
|
به شکستگی پیران به رضای غم پسندان
|
|
به طریقت فقیران به صفای دل نژندان
|
|
«چو تویی قضای گردان به دعای مستمندان
|
که ز جان ما بگردان ره آفت بلا را»
|
|
|
همه عالمان اعلم همه قائدان اعظم
|
|
به درش ز عجز، سائل به برش ز بیم، در غم
|
|
که محیط فضل و تقوی بر علم اوست شبنم
|
|
«چه زنم چو نای هر دم ز نوای شوق او دم
|
که لسان غیب خوش تر بنوازد این نوا را»
|
|
|
چو نهاد طبع «شهنازی» خسته نای بر لب
|
|
ز نوای هجر رویش دل وی به تاب و در تب
|
|
چو سپهر نور باشد ز طلوع ماه و کوکب
|
|
«ز نوای مرغ یاخق بشنو که در دل شب
|
غمدل به دوست گفتن چهخوش است شهریارا
|
|
|