• فرزند كعبه

موضوع: ولادت حضرت علی علیه السلام

کلمات کليدي: امام علی، امیرالمومنین، کعبه، مولود کعبه، ولادت

تا بر شد از نیام فلق برق خنجرش

برچید شب ز دشت و دمن، تیغ چادرش

بر تارك ستیغ بر آمد شعاع صبح

چونان پر خروس ز سیمینه مغفرش

موجى بر آمد از ز بر كوه زرفشان

پاشید بر كران افق زرّ احمرش

جیب افق، ز رنگ شفق لاله گونه شد

بر آن نثار آمده بس درّ و گوهرش

نقّاش صنع از قلم زرنگار ریخت

شنگرف سوده در خط دیباج اخضرش

مشّاطه سحر به دو صد رنگ دلپذیر

آراست باغ و راغ بدست فسونگرش

پیك نسیم سر خوش و دلكش وزید و داشت

داروى جان ز رائحه مشك و عنبرش

آهسته پر كشید به آغوش شاخسار

تا كودك شكوفه نلغزد ز بسترش

وا كرد چشم نرگس شهلا به بوسه اى

گلخنده زد ز عاطفت مهر پرورش

خورشید كم كم از افق دشت هاى دور

بر شد چنان كه كوه و دمن شد مسخّرش

پرتو فشاند بر سر هر كاخ و كومه اى

آفاق زنده گشت ز چهر منوّرش

بر زد علم به پهنه گسترده زمین

تسلیم شد كران به كران در برابرش

تا بسترد ز روى زمین زنگ تیرگى

صد آبشار نور فرو ریخت بر سرش

تا چهر باختر برهد از ظلام شب

قندیل آفتاب بر آمد ز خاورش

ظلمت زدوده گشت ز سیماى روشنش

دهشت ربوده گشت ز رخسار عنبرش

آمد فراز مكّه و تا نقش كعبه دید

انبوه زر فشانده به هر كوى و معبرش

بیدار گشت مكّه، دیارى كه سال ها

بد خفته و نبود به سر ذوق دیگرش

بگشوده گشت پنجره ها یك بیك به صبح

تا نور آفتاب بتابد به منظرش

خلقى برون شد از در هر آشیانه اى

هر كس به كار سازى رزق مقدّرش

آن یك به كوى آمد و آن یك به كارگاه

آن یك به ذوق آمد و آن یك به متجرش

جمعى روان شدند سوى كعبه كز نیاز

بوسند خاك پایگه آسمان فرش

بُد كعبه در میانه آن شهر یادگار

از دوره خلیل و سماعیل و هاجرش

با چار ركن مهم استاده سرفراز

حصنى كه هست قائمه هفت كشورش

گوئى به انتظار كسى بود آن سراى

تا آید و چو جان بنشاند به مصدرش

ناگه در آن حریم مهین بانوئى كریم

پیدا شد و كرامت پیدا ز منظرش

او بانوئى ز جمله نكویان دهر بود

نادیده چشم عالم از آن نكوترش

حجب و وقار بود بر اندام زینتش

قدس و عفاف بود به رخسار زیورش

اندر قریش پاك زنى بود مردوار

بوطالب بزرگ پسندیده شوهرش

از خاندان هاشم و زدوده خلیل

زیبنده بانوئى و برازنده همسرش

مى خواست كردگار كزین خاندان پاك

نخلى بر آورد شرف و مردمى برش

مى خواست كردگار كزین زوج مهر زاد

طفلى به عرصه آرد تابنده اخترش

مى خواست كردگار كزین دودمان پاك

مردى بپاى دارد چون كوه پیكرش

مى خواست كردگار فرازنده مهترى

كزان به روزگار نجویند بهترش

مى خواست كردگار كه میراث عدل و داد

بخشد به داده خواه ترین دادگسترش

مى خواست كردگار ز دامان فاطمه

زوجى براى فاطمه بانوى محشرش

مى خواست كردگار یكى بحر گسترد

تا موج خیزد از دل در خون شناورش

مى خواست كردگار بر آرد برادرى

آب آور برادر و غمخوار خواهرش

مى خواست كردگار یكى خواهر آورد

تا بر كشد به دوش لواى برادرش

مى خواست كردگار كه در دشت كربلا

گلبوته ها ببیند و گل هاى پر پرش

مى خواست كردگار یكى طرفه قهرمان

تا جاودانه باشد یار پیمبرش

بازو چو بر گشاید بر بازوى ستم

بازوى او گشاید با روى چنبرش

اندر مصاف كفر چو شمشیر بركشد

بنیان كفر بر كند و عمر و عنترش

و اندر بر جماعت مسكین و دردمند

سیلاب اشك بارد از دیده ترش

گاهى یتیم را بنوازد چونان پدر

گاهى صغیر را به عطوفت چو مادرش

زهرى به كام دشمن و شهدى بكام دوست

كاین طرفه را بنام بخوانند حیدرش

طفلى چنان كه قافیه سازان روزگار

وامانده اند در بر طبع سخنورش

طفلى چنان كه دیده بینندگان ندید

مانند او به عرصه محراب و منبرش

طفلى چنان كه رایت اسلام از او بلند

كوتاه دست ظلم ز عزم توانگرش

توفنده همچو رعد به پیكار دشمنان

لرزنده همچو بید به نزدیك داورش

دستیش بهر كوشش و هنگامه و نبرد

دستى پى حمایت مظلوم و مضطرش

دستیش بهر بخشش و انفاق و التیام

و ز بهر انتقام برون دست دیگرش

دستیش بهر چاره و درمان دردمند

دست دگر به قبضه شمشیر و خنجرش

دستى به پایمردى از پافتادگان

دستى به پاسدارى اسلام و دفترش

دستیش بر پرستش و پیمان و پاس حق

دستیش بر ستیزش بتخواه و بتگرش

دستى به سوى خالق و دستى بسوى خلق

دستى پى نوازش و دستى به كیفرش

دستى به سوى تیره گردنكشان دراز

دستى به سوى میثم و عمّار و بوذرش

با این دو دست و بازوى مردانه

دیگر كراست نام ید اللّه فراخورش

چشمش بدان سراى كه تا صاحب سراى

آید به پیشباز و بخواند به محضرش

آن روز میهمان خدا بود فاطمه

یا للعجب كه خانه فرو بسته بد درش

او را ودیعه اى ز خدا بود در مشیم

مى خواست تا ودیعه نهد در برابرش

لختى به انتظار به گرد حرم گذشت

سوزنده از شراره آزرم پیكرش

ناگه ز سوى خانه یكى ایزدى خروش

بنواخت گوش خلق ز مضراب تندرش

پهلو شكافت خانه و شد معبرى پدید

خانه خداى، فاطمه را خواند در برش

و آنگه بهم بر آمد آن سهمگین شكاف

آنسان كه هیچ دیده نیارست باورش

بعد از سه روز باز پدید آمد آن شكاف

چونان صدف ز سینه بر او درّ گوهرش

بنهاد گام فاطمه بیرون از آن سراى

شادان ز میزبانى دادار اكبرش

اندر مطاف خانه بدیدند جمله خلق

طفلى چو ماه پاره در آغوش مادرش

طفلى چنان كه مادر هستى نپرورد

دیگر چو او به دایره مرد پرورش

طفلى چنان كه خامه صورتگر خیال

آنسان كه نقش اوست نیارد مصوّرش

خواهم مدیح گفتن فرزند كعبه را

باشد كه را مدیح ید اللّه میسرش

آنرا كه زیب قامت او «هل اتى» بود

آنرا كه هست افسر «لولاك» بر سرش

آن را كه در مجاهدت و طاعت و سخى

ایزد ستوده است به قرآن مكرّرش

آن را كه گر نزاد همى مادر زمان

هستى عقیم بود ز پورى دلاورش

آن را كه تا نهال مساوات بر دهد

آتش نهاد در كف اعمى برادرش

من چون مدیح گویم آن را كه در نبرد

مردان روزگار بخواندند صفدرش

من چون مدیح گویم آن را كه در نماز

بخشود بر فقیر نگین به آورش

من چون مدیح گویم آن را كه مصطفى

بگزید بهر فاطمه شایسته دخترش

من چون مدیح گویم آن یكّه مرد را

كز رزم بر نتافت عنان تك آورش

من چون مدیح گویم آن را كه در غدیر

بنشاند كردگار بجاى پیمبرش

گویندگان سروده اند بسیار جامه ها

از من چنان نیاید ستودن ایدرش

من این سخن سرودم و شرمنده ام ز خویش

كز قطره كمترم بر پهناى كوثرش

باشد كه در شمار مرا توشه آورد

یك ذره از غبار قدم هاى قنبرش

گفتم من این قصیده به معیار آن كه گفت

«صبح از حمایل سحر آهیخت خنجرش»

حمید سبزواری

نوشته شده توسط ویژه نامه در روز چهارشنبه 1391/2/27 ساعت 20:8

من این مطلب را پسندیدم